Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Przyszłam do znajomych, a ostatecznie wylądowałem u osób, których nigdy wcześniej nie spotkałam.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.