Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.