Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.