Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

Zróbcie zdjęcia i z tych obrazków, i z kredensu. Bo zaraz tego nie będzie, młode gospodynie tego nie chcą. Kiedyś były dwa rzędy świątków w każdym domu, teraz ludzie już nie chcą. Zmienia się wszystko. Zróbcie zdjęcia, aby zostało na pokolenia, jak to kiedyś było.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.