O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.