Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.