Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Kwoka na jajkach siedziała u Pabiana. Teraz to nie do pomyślenia, a wtedy się na zimę kwokę brało do domu, aby ciepło miała.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.