Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.