Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Zastanawiam się co na te moje zdjęcia powiedziałaby Zofia Rydet – czy zaakceptowałaby je dzisiaj w swoim cyklu?

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Tak jak wtedy mam stanąć? Ze chrztu wtedy przyszliśmy, z kościoła. Teraz córka ma 32 lata.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.