Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.