To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.