Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Tego domu już nie ma

Ta już ma dziś troje dzieci

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.