Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.