Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Ta już ma dziś troje dzieci

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.