To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

Na zdjęciu jest moja znajoma, której nie widziałam siedem lat. Ta fotografia była okazją do ponownego spotkania.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Ta już ma dziś troje dzieci

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.