Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Tego domu już nie ma

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Tak jak wtedy mam stanąć? Ze chrztu wtedy przyszliśmy, z kościoła. Teraz córka ma 32 lata.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.