Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

To prawdziwa gozdowska chałupa.