Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Teraz starsi ludzie często mieszkają ze swoimi dziećmi. Mają tam często tylko pokoik, ale i tak aranżują przestrzeń po swojemu.