Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.