Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.
Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.
Przyszłam do znajomych, a ostatecznie wylądowałem u osób, których nigdy wcześniej nie spotkałam.
Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.
Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.
Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.
O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.
To prawdziwa gozdowska chałupa.
Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.
W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy