Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.