Przyszłam do znajomych, a ostatecznie wylądowałem u osób, których nigdy wcześniej nie spotkałam.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Ja wtedy miałam 7 lat.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.