Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.