Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.