Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Kwoka na jajkach siedziała u Pabiana. Teraz to nie do pomyślenia, a wtedy się na zimę kwokę brało do domu, aby ciepło miała.

Ja wtedy miałam 7 lat.