Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Ta już ma dziś troje dzieci

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Ujmijcie tak, aby było widać tę starodawną kuchnię. Bo to zaraz takich nie będzie wcale.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.