O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.