Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.