Ja wtedy miałam 7 lat.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Na zdjęciu jest moja znajoma, której nie widziałam siedem lat. Ta fotografia była okazją do ponownego spotkania.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.