Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Teraz starsi ludzie często mieszkają ze swoimi dziećmi. Mają tam często tylko pokoik, ale i tak aranżują przestrzeń po swojemu.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.