Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.