Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.