Ja dobrze pamiętam tę panią, ona tu u mnie się zatrzymała. Ja nie wiedziałam co ona robi. Kiedyś do kuchni weszła, zapytała czy może zdjęcie zrobić, ja akurat z pracy wróciłam. I takie zdjęcie mam.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Ta już ma dziś troje dzieci

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.