To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.