Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Ujmijcie tak, aby było widać tę starodawną kuchnię. Bo to zaraz takich nie będzie wcale.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.