Ja wtedy miałam 7 lat.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.