Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Tego domu już nie ma