Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.