Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.