Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.