To prawdziwa gozdowska chałupa.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Zróbcie zdjęcia i z tych obrazków, i z kredensu. Bo zaraz tego nie będzie, młode gospodynie tego nie chcą. Kiedyś były dwa rzędy świątków w każdym domu, teraz ludzie już nie chcą. Zmienia się wszystko. Zróbcie zdjęcia, aby zostało na pokolenia, jak to kiedyś było.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.