Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.