Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.