Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.