Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Szafa wbudowana w ścianę pomiędzy dwoma izbami – charakterystyczna, dużo osób tak tu miało

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.