Ja dobrze pamiętam tę panią, ona tu u mnie się zatrzymała. Ja nie wiedziałam co ona robi. Kiedyś do kuchni weszła, zapytała czy może zdjęcie zrobić, ja akurat z pracy wróciłam. I takie zdjęcie mam.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Zofia Rydet pracowała techniką, która w jej czasach była dostępna, tania i prosta. Dzisiaj dostępna, tania i prosta jest fotografia cyfrowa – to jest kontynuacja jej podejścia.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.