Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Ja dobrze pamiętam tę panią, ona tu u mnie się zatrzymała. Ja nie wiedziałam co ona robi. Kiedyś do kuchni weszła, zapytała czy może zdjęcie zrobić, ja akurat z pracy wróciłam. I takie zdjęcie mam.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Ujmijcie tak, aby było widać tę starodawną kuchnię. Bo to zaraz takich nie będzie wcale.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

To prawdziwa gozdowska chałupa.