Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Tego domu już nie ma