Tego domu już nie ma

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.