Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.