Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Teraz starsi ludzie często mieszkają ze swoimi dziećmi. Mają tam często tylko pokoik, ale i tak aranżują przestrzeń po swojemu.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.